ZBIGNIEW MIROSŁAWSKI

Powraca do wydarzeń z Il wojny Światowej, a konkretnie do jej obrazów powiązanych z Tarnowem czy obozem w Auschwitz, będącego symbolem terroru i ludobójstwa. Nie są mu również obojętne wydarzenia ze świata. Jako przykład można w tym miejscu przytoczyć wiersz o wypadkach z 1968 roku w stolicy Czech — Pradze czy o tragedii bezbronnych ludzi zamkniętych w palącym się World Trade | Center w Nowym Jorku (2001). Poprzez twórczość poeta zastanawia się „jaką odległość trzeba pokonać, / aby człowiek nie mordował człowieka””. 

Dla autora „każde słowo staje się obrazem / a obraz staje się słowem obecnym w nas”, co udowadnia we wszystkich wierszach. Zbiór otwiera utwór, który został poświęcony pamięci Jacka Tryba. W innym liryku nawiązuje do Abd Ar-Rahman As-Sufi, który pracował nad tłumaczeniem starożytnych prac dotyczących astronomii, czy Hafiza — klasyka poezji perskiej i tadżyckiej. Wspomina też osoby mające wpływ na jego światopogląd i życie (m.in.: Karola Wojtyłę, prof. Józefa Szajnę oraz żonę — szczególnie mu bliską osobę).

Uwagę poety przyciągają detałe oraz panorama problemów, z jakimi borykała się i nadal boryka ludzkość. Spaceruje po — : Opactwie Westminsteru (Westminster — | Abbey), które dla Anglików jest tym, czym Wawel dla Polaków. Zwiedza Londyn, Oxford, Indie oraz „apartament przy ulicy X”. Spotyka van Gogha, Eliot'a, Byron'a, Platona a „z Herbertem pije kawę”. Bodźcem do tworzenia jest dla niego fotografia, rzeźba (m.in.: Joe Fafard'a) i malarstwo (m.in.: Wiliama Turnera, Roberta Gonsalves'a). Nawiązuje także do Ewangelii według Św. Łukasza oraz do sentencji indyjskiego filozofa, mówcy i pisarz — Jiddu Krishnamurti.

Wiele w tej publikacji odniesień do przeszłości, teraźniejszości i jej wpływu na przyszłość. Wiele spoetyzowanych interpretacji wydarzeń, które tylko z pozoru są literacko uproszczone. Wiele też przesłanek powstałych między wyobraźnią a rzeczywistością. Twórczość tarnowskiego poety zmienia sposób obcowania ze Światem, czy wręcz ze wszechświatem. Motywuje do ponownego doświadczania tego co było, do przekroczenia świadomości poza „tu i teraz”, do przełamania wewnętrznego konfliktu poprzez negocjację z własnym sumieniem.

Tytułowy wszechświat Zbigniewa Mirosławskiego to „(...) nieskończona kula, której środek jest wszędzie, powierzchnia nigdzie” (Blaise Pascal, Myśli). To przestrzeń, która zaczyna się i kończy jednocześnie w tym samym miejscu: na Ziemi, w kosmosie, w nas samych... W każdym przywołanym w marzeniach miejscu, lub które nas przyciągnęło do siebie. Nie sposób oszacować ile scenariuszy przygotowało nam nieustannie rozszerzające się uniwersum, ale wszystkie je powinniśmy przeżyć z godnością oraz wyciągnąć wnioski z poniesionych porażek i osiągniętych sukcesów.

Lektura wierszy z niniejszego zbioru skłania do refleksji nad tym, co zostało przekazane między wersami. Ale czy potrafimy zinterpretować tę lekcję historii zgodnie z intencjami autora?